Gezondheid en weer spelen onze junioren parten!

woensdag 24 juli

Meteen met de deur in huis vallen: de derde prijsvlucht werd voor ons een deceptie!  Een week eerder leek het lek boven; een mooie uitslag en alles thuis.  Hoe anders was het afgelopen zaterdag. Pas om 14.00 uur kregen de duiven de vrijheid in Tongeren (ongeveer 160 km). Voor junioren geen fijn tijdstip. Eerst de hele ochtend wachten en dan 's middags de hitte in met overwegend noordoost in de wind en mogelijk stroken met zware bewolking. Wie nog niet gedronken had, was op voorhand geklopt, zo veel was duidelijk.
Met moeder Toos, Albert, Yvonne, Rinie en Jose zaten we onder de parasol te wachten.  Tegen vieren trok ik mijn overall aan, zette de helm op en liet het lokkertje droog oefenen, onderwijl de lucht afspiedend. Rinie is dan net zo rusteloos als ik en het speculeren over te halen snelheden is dan al volop begonnen.  Rond 16.15 uur keken we elkaar bezorgd aan. Ze hadden er moeten zijn!
Pas 10 minuten later meldde zich de eerste duif. De jonge rode doffer was wat zenuwachtig en bleef nog even rondtoeren. Het moment om het lokkertje in de strijd te gooien. Dat hielp en om 16.26.05 was de kleinzoon van onze "Oude Knoedel" geconstateerd. Vervolgens moesten we vijf minuten wachten op de opvolger en daarna weer vijf minuten op nummer drie. Dat zinde me niet en achteraf was het een veeg voorteken! 
Om een lang verhaal kort te maken; 's avonds misten we nog 15 van de 42 ingezette junioren en dat was een tegenvaller. Op zondag keerden er nog zes retour en vervolgens op maandag nog twee, maar dat spoelde de vieze smaak van deze vlucht niet weg.

Hok van slag

Als duiven een of twee dagen te laat thuiskomen, zeker bij extreem warm weer, zijn ze van slag. De ene laatkomer is echter de andere niet.
Maandagochtend rond 7.00 uur kregen we onze voorlaatste thuis en dat was een "scheermes". Op karakter en op zijn tandvlees bereikte hij de thuishaven, maar het arme diertje was zo leeggevlogen, dat hij de avond niet haalde. Om 10.00 uur arriveerde onze laatste. Deze zoon van "Jurriaan" zag er relatief nog goed uit en heeft nu na twee dagen herstel alweer praatjes.  Toch is je hok van slag. De laatkomers hebben nog geen zin om flink te trainen en de sfeer verandert als bepalende duiven wegvallen. In mijn geval zijn er ook koppeltjes verbroken. Nestjes waren er nog niet, maar wel zijn er koppeltjes onvrijwillig verbroken. Zelfs een compleet koppeltje mis ik.  Als duivenliefhebber weet je, dat je soms afscheid moet nemen. Toch laat het je niet onberoerd, als je duiven waar je enkele maanden dagelijks mee in de weer was, ineens niet terugziet.

Selectie van kweekduiven

Nu we drie vluchten gehad hebben, maak je onwillekeurig een tussenbalans op.  Uit sommige koppels ben je (vrijwel) alles kwijt en uit andere koppels (vrijwel) niets. Als uit een bepaalde duif, na meerdere malen omkoppelen, er na drie kweekseizoenen geen overtuigende adelbrieven overlegd kunnen worden, is zijn of haar lot bezegeld!  GJB heeft het over "wegvliegers". Hij bedoelt dan duiven gekweekt uit dure naamduiven, die via internet verkocht worden, maar die al meerdere generaties niet deugen als kweekduif. Iedereen weet wat we bedoelen; er is veel geld voor betaald en dat wil men terug verdienen.  Er zijn echter ook bewezen vliegduiven, die absoluut geen kweekpotentie hebben.  Met diverse partners geven ze nazaten die niet in de schaduw kunnen staan van hun ouders!  Zet sentimenten overboord en neem afscheid van "moeilijke kwekers".  Ze zorgen enkel voor teleurstelling!  Ook wij hebben zulke "moeilijke kwekers". De jongen behalen niet de prijzen die de ouders vlogen, ze worden als eerste ziek, of keren gewoon niet retour.  Bij twijfel probeer ik me in te leven in het gedachtengoed van mijn goede vriend wijlen Jan P.  Suijkerbuijk.  Als dat lukt, is het lot van de twijfelaar snel bezegeld!

Duiven opnieuw niet fit

In de aanloop van de vierde vlucht zie ik, dat de duiven opnieuw niet tiptop zijn. Gisteren zag ik dat de rode '71 meteen na de training afstormde op de drinkpot in de tuin. Deze drinkpot is bestemd voor eventuele nakomers van Tongeren en voor vreemde duiven die hier, net als bij U, rondscharrelen.  Vanochtend ging deze rode als eerste zitten en ik zag, dat er iets haperde aan deze duif die zaterdag gewoon (na de prijzen) terugkeerde. Hij was wat kortademig en smekte met zijn snavel. Op zijn ondersnavel zag ik aan de binnenkant een bruine zwelling.  Tricho, difterie, pokken? Er gaat van alles door je heen. Ik besloot om meteen de specialist te bellen. In mijn geval kom ik dan terecht bij Nanne Wolff in Wezep.
De rode '71 zit op hok 1/2 en dit hok kwam in de problemen vorige week vanaf Ravenstein. Ik beloofde U om speciaal te letten op de verrichtingen van deze duiven op de prijsvlucht Tongeren. Die waren ronduit teleurstellend.  Toen er ongeveer 15 thuis waren, was er op hok 1/2 slechts 1 duif teruggekeerd!  De moeizame lapvlucht was dus geen toeval, maar een indicatie van naderend onheil.  Helaas was dokter Wolff met vakantie en daarom besloot ik clubgenoot en dierenarts Maurits Bosgoed te consulteren.  Maurits speelt voor het derde jaar (na twee jaar onderbreking vanwege verhuizing) met jonge duiven en doet dat erg verdienstelijk.  Hij kent nauwelijks verliezen en dat alleen is al bijzonder. Helemaal duidelijk is nog niet wat er aan schort, maar de rode '71 zit na behandeling in afzondering en uiteraard hou ik zijn hokgenoten goed in de gaten. Hok 1/2 krijgt rust, evenals de laatkomers van Tongeren. Komende week is dokter Wolff terug van vakantie en ik wil eerst met zekerheid weten wat de duiven eventueel onder de leden hebben.  Voor komende zaterdag korf ik een klein ploegje.

Geen chagrijn

Duivensport is voor mij hobby.  Ook al vinden sommige mensen mij een specialist in het jongeduivenspel, ik hoef niet tegen elke prijs de schijn op te houden als het even niet loopt. Ik werk gewoon op school, ben met niemand getrouwd (zelfs niet met Jose, al ben ik haar wel trouw) en probeer vooral te genieten van de omgang met mijn duiven en met sportgenoten.  Voor Albert geldt hetzelfde.  Hij verdient zijn geld als sporthalbeheerder en heeft duiven als hobby. We hebben vertrouwen in ons gezamenlijke kweekhok, maar stellen proefondervindelijk vast, dat niet al onze kweekduiven dit predicaat verdienen. Daar moet je eerlijk en realistisch in zijn. Echte kwekers moet je met een lampje zoeken en ik heb geen zin om in eigen sprookjes te geloven.  Met Jose heb ik een bindende afspraak gemaakt; mocht ze me betrappen op chagrijn, onsportief gedrag of iets dergelijks na een mindere prijsvlucht, dan stop ik meteen met de duivensport!  Ik mag wel een beetje stil zijn, analyseren wat fout ging en er openlijk over praten met sportgenoten of met haar.
Gelukkig ging er geen crisis aan de afspraak vooraf. Ik kwam zelf spontaan met het voorstel, omdat ik in voor- en tegenspoed voor mijn plezier duivensport wil bedrijven en niet voor mijn chagrijn!
Soms is er euforie, vaak is het genieten geblazen en soms is het "ploeteren".  Martelen en mieren, zoals het in het dagelijks leven ook weleens gaat.  Momenteel gaat het met de duiven niet van een leien dakje, maar ik probeer het niet als een probleem te zien, maar als een uitdaging om de zaak weer op de rails te krijgen. Liefst met natuurlijke middelen. Zo gaf ik de duiven vandaag rode bietensap en rammenas (rettich) uit eigen tuin, na een tip van Jan Onstenk uit Loenen. Jose en ik genoten vandaag ook zelf van de rettich, die verrassend gemakkelijk te verbouwen is. Ook de kippen smulden van de geraspte rammenas.  Zo houden we de moed erin en hopen, dat er voor de jonge duiven hier en bij U spoedig betere tijden aanbreken ......