2023 (5)

Kampioenen

Een jaarlijks terugkerend ritueel is de kampioenenhuldiging. Onlangs hadden we de kringfeestavond in het clubgebouw van p.v. Zuid Oost in Apeldoorn. De meeste kampioenenhuldigingen verlopen vrij voorspelbaar. Er is een openingswoord. Daarna worden per speldiscipline, of een clustering daarvan, de kampioenen gehuldigd. De verloting, om de kosten te drukken, is onderdeel van het programma. Soms is er een (kleine) bonnenveiling en tegen het einde worden de bloemen, naturaprijzen en vleespakketten uitgereikt. Niet heel spannend, maar voor de mensen die het organiseren, gaat er best de nodige tijd in zitten. Uit respect voor deze mensen probeer ik altijd te gaan, Hoe ontluisterend is het voor het bestuur, als er vijf kampioenen naar voren geroepen worden en er is er maar één?  Natuurlijk kun je ziek of verhinderd zijn, maar stuur in dat geval iemand die de honneurs kan waarnemen. Kwestie van respect en fatsoen! Op de kampioenenmiddag of –avond, tref je de sportvrienden van andere clubs, die je vaak een heel jaar niet gezien hebt. Dat kan heel gezellig zijn. Het is ook goed om stil te staan bij het feit, dat je als één der kampioenen mag waarderen, dat je terug kunt kijken op een succesvol verlopen sportseizoen. Er zijn genoeg sportvrienden, die hun junioren verspeelden, de weduwnaars niet aan de praat kregen , of af te rekenen kregen met (duiven)ziektes, tegenslag en rampspoed. Die zouden maar wat graag op het erepodium, op jouw plek, willen staan! Het hoort bij het leven, maar als je elkaar langere tijd niet getroffen hebt, hoor je ook de verhalen van en over sportvrienden, waarmee het niet goed gaat. Links naast me in Apeldoorn zat onze gewaardeerde penningmeester Cor Wenink. Fondman in hart en nieren en één van de sterkhouders van “Steeds Verder”.  Van Cor weet ik, dat hij een sterke band heeft met zijn broer Harrie. Ook een gepassioneerde fondliefhebber. Beide broers wonen wel honderd kilometer bij elkaar vandaan, maar het staat hun broeder- en gedeelde fondliefde niet in de weg. Cor praat regelmatig en met liefde over zijn broer en hoewel ik hem nooit ontmoet  heb, heb ik een beeld van hem. Harrie was enige jaren geleden ernstig ziek, krabbelde wonder boven wonder overeind, maar is na enkele goeie jaren weer terug bij af. Een liefhebber van mijn leeftijd. Dan keer je met gemengde gevoelens huiswaarts en denk je ’s avonds in bed geruime tijd aan de ellende die hen treft. Sterkte duivenbroeders!

Optimisme

Schuin tegenover mij aan tafel zaten de compagnons Wilco en Paul. Hun vaders kende ik als “de Sieze” en Jo van Putten. Zeiss senior hoor ik in gedachten nog praten over “de drie Musketiers”. De belangrijkste was ongetwijfeld Renee Harps. Wie de andere twee waren weet ik niet met zekerheid. Was het Johnny Paliama?  Henkie Tiel?  Hans Muntstege misschien?  De vaders van Wilco en Paul zijn niet meer onder ons, maar hun beider zonen hebben de krachten gebundeld. Ze wonen bij elkaar in de buurt en hebben in hun eentje niet de mogelijkheid om met postduiven te spelen. Gezin en werk laten dat anno 2023 dikwijls niet meer toe. Tijden zijn veranderd. Samen zijn ze vergroeid met de sport, delen hun passie voor volksclub Go-ahead Eagles (“Kowet” in Deventer) en voor de duivensport. Eerst naar de kampioenenhuldiging en aansluitend naar de Adelaarshorst, later op de avond. Ik denk, dat ze lekker geslapen hebben. Echo zat wat meer naar rechts. Hij werd begeleid door zijn vrouw. Geen overbodige luxe, want deze liefhebber is zo goed als blind. Hij vertelde, dat zijn duiven slecht gepresteerd hadden, omdat de verluchting op het hok niet deugde. “Ik ben aan de slag gegaan en heb mijn hok veranderd”, vertelde hij onomwonden. “Ja, ik heb me wel iets in de vingers gezaagd en op de duim geslagen, maar daar ben ik aan gewend”. Voor zoveel doorzettingsvermogen en passie voor de sport heb ik diepe bewondering. Hoe rijk ben je, als je “gewoon” kunt zien?  Over liefde gesproken. Dat geldt zeker ook voor de begeleidende echtgenote!

Familietraditie

Hein van de Berg is een optimist, Bourgondiër en volbloed duivenliefhebber. Ook de kleindiersport trekt hem. Dat kreeg hij met de paplepel ingegoten, want er is een duidelijke familietraditie. Als voorzitter van Zuid Oost is hij spreekstalmeester en animator. Zoon Justin doet achter de schermen volop mee, net als dochter Leonie en zijn echtgenote. Hier is sprake van clubliefde en solidariteit. De vier kleinkinderen, in de peuter- en kleuterleeftijd, kruipen en scharrelen om opa heen. “Opa Hein” geniet. “Ik heb al wel een toekomstig duivenliefhebbertje gezien, die de traditie kan voortzetten. Prachtig toch?” Hein is duidelijk op zijn gemak als verbinder en clubman. Alleen al voor zo’n iconische postduivenliefhebber kom je naar de prijsuitreiking. En voor de gezelligheid. Duivenmelken en ouwehoeren met sportvrienden, nu het nog kan! Rob Huisman was er ook. Wat een geweldig jaar heeft hij achter de rug op zijn duivenhok! Hoe anders was het jaar voor zijn echtgenote Jeanny. Een jonge zestiger, geplaagd door Alzheimer. “Ben blij, dat ik duiven heb en Jeanny nog kan meenemen tussen de duiven. Daar genieten we samen nog van”. Ik schreef het eerder: gezondheid is op wat oudere leeftijd belangrijker dan een kampioenschap of geslaagde duivenverkoop. Als je zelf of in je directe omgeving met gezondheidsmalheur te maken krijgt, besef je het pas. Ook Rob en Jeanny sterkte!

Kwekers

Tussen kerst en nieuwjaar willen we koppelen. Voor het einde van de maand de tweede enting tegen paratyphus. Dat is geen heilig evangelie voor ons. Vorig jaar deden we helemaal niets tegen paratyphus. Dit jaar is het kuren en twee keer enten. Op advies van Robert, onze veterinaire vertrouwensman. De koppellijst 2024 is gereed. Op een gegeven moment moet je rust krijgen in je hoofd. Dan is het fijn, als de beoogde koppels op papier staan. Eén koppel gaat na een succesvolle kweek in 2023 op herhaling. Een ander koppel wordt, na een onderbreking, weer teruggezet. De doffer en duivin stelden met de nieuwe partner teleur en kunnen blijkbaar niet zonder elkaar. Een ingeteelde, late jonge doffer en een aangeschaft laat duivinnetje, laten mijn hart sneller kloppen. Soms heb ik dat bijzondere voorgevoel, zoals Jan Hooijmans dat had, bij het samenzetten van de ouders van zijn wereldberoemde “Harry”. Meestal  heb je het helemaal mis.  Je denkt een droomkoppeling gemaakt te hebben en de praktijk blijkt 100% weerbarstig. Ik ben onverbeterlijk optimistisch en denk aan die keren, dat de droom wel bewaarheid werd en vergeet de vele miskleunen.

Teamleden

Moeder Toos vertoeft sinds een maand op “Het Dijkhuis” in Bathmen. De combinatie zeer slecht ter been, matig zicht en behoorlijke dementie, maakte het zelfstandig wonen in een aanleunwoning steeds ingewikkelder. Ze stond ingeschreven voor de volgende fase en ineens kwam er een plek vrij in Bathmen. We lieten er geen gras over groeien en pakten door voor haar eigen bestwil, omdat ze de noodzaak zelf niet inzag. Zo gaan die dingen. “Een oude boom moet je niet verplanten”, sputterde moeder tegen, want sommige spreekwoorden zitten erin gebeiteld. Vier dagen geleden vierden we bij Bello haar 94^e verjaardag. Dat was een mooie mijlpaal. Bij leven en welzijn houden we de nieuwe traditie in ere voor 17 november 2024. Moeder heeft het naar de zin in Bathmen. Mooi plekje, allemaal aardige mensen en lekker eten. Zo simpel kan het zijn. Ze is blijmoedig, speelt op haar mondharmonica, zingt oude schoolversjes en hits van na de oorlog van Eddy Christiani. “Haal je me zondag op voor de duivenvlucht”, vraagt ze regelmatig.  Het besef, dat er in de wintermaanden niet met duiven gevlogen wordt, is er al langere tijd niet meer. Wel mooi, dat ze daar prettige associaties bij heeft.  Ook Gerard, een ander teamlid van weleer, woont niet meer op zichzelf. Na het overlijden van zijn Margret, na hun zestigjarig huwelijk, liet Gerard de moed zakken. Enkele maanden geleden vertelde hij, dat het huis aan de Kasteellaan in Wijchen te koop stond en hij een plekje zou krijgen in een verzorgingshuis. Ik hoop, dat hij me binnenkort belt om het nieuwe adres door te geven. We waren gedurende twee seizoenen belangrijk voor elkaar en ik denk met plezier terug aan de vele bezoekjes met moeder Toos en schipperke Trijntje aan Gerard en Margret.  Helaas kan moeder er zich niets meer van herinneren, maar Gerard en ik gelukkig nog wel. (wordt vervolgd)