Kwinkslagen, kweekwaarde en kwekkoe (5)

Tuin

Zondagochtend. José is richting sportschool en Freek duikt achter het toetsenboord van de laptop. Ik heb geen idee waarover deze blog zal gaan. De afgelopen week ging ik regelmatig de buurt in met de kruiwagen om mest voor de tuin te verzamelen. Anoeschka, die schuin tegenover ons woont, heeft twee rijpaarden en dus mest. Haar echtgenoot, die loonwerk verricht, baalt. Dat doet hij met zijn eigen balenpers, waarmee hij hooi van niet intensief bewerkte weilanden oogst. Het hooi is voedsel en strooisel voor in de twee stallen. Soms wordt er wat hennepvezel of stro toegevoegd. Alles wat ik ophaal, hoeven ze zelf niet af te voeren. Inmiddels heb ik naar schatting 50 kruiwagens mest opgehaald. Een ritje heen en terug is ongeveer een halve kilometer. Goeie gymnastiek! Enkele weken geleden heb ik de tuin al flink bekalkt. Nu nog de mest verspreiden en het handmatig omspitten komend voorjaar kan beginnen. In de tuin staan nog knolselderij, rode bieten en groenlof. Door de milde vorst zijn deze gewassen de winter goed doorgekomen. Vooral de groenlof is een ware luxe. Meerdere keren per week oogsten we de groenlof, die voor heerlijke salade zorgt. Andijvie en witlof kunnen er niet aan tippen. De verwachting is, dat we over drie weken 38 jonge duiven kunnen spenen. Die worden momenteel groot gebracht door voedsters. Ongeveer twee weken later, rond 10 maart, hebben we de zeventig jongen voor onszelf in Gietelo gehuisvest volgens planning.

Uitjes

Doordat we in de zomermaanden druk zijn met de jonge duiven en de moestuin, gaan  we in die periode niet met vakantie. Eerlijk gezegd, heb ik daar dan ook totaal geen behoefte aan. We hebben geen arbeidsverplichtingen en mantelzorgtaken meer en zelf zou ik een meerweeks uitstapje in de zomermaanden naar het buitenland ervaren, als een hinderlijke onderbreking van het vakantiegevoel dat ik thuis ervaar. Voor José ligt het anders. Duiven en moestuin zijn niet haar hobby. Ze gaat in de zomermaanden soms naar haar broer in Maastricht voor een weekend. Of met zussen een dagje op stedentrip. Ook ging ze jaarlijks met haar broer en twee zussen naar een Europese (hoofd)stad voor een cultureel verblijf van enige dagen. Ze kwam wel aan haar trekken en zeurde nooit, als ik thuis “op de kippen en kat paste”. In de winterperiode zijn we minder gebonden. We vinden het beiden heerlijk om midweeks een hotel te boeken, ergens in den lande en er even helemaal uit te zijn. Vorige week vertoefden we enkele dagen op kasteel “Erenstein” in Kerkrade. Op 23 februari, de sterfdag van vader Ernst, bezochten we het mijnmuseum in Heerlen. Dan komen alle herinneringen aan het kolentijdperk in alle hevigheid terug. Overgrootvader Hendrik was kolenboer en expediteur, opa Frederik eveneens en vader Ernst was de derde generatie in het kolenvak en in de expeditie. Als jongen op de basisschool, dacht ik eraan de vierde generatie kolenboer te worden. De ontdekking van de gasbel in Slochteren gooide roet in het eten. Met de kennis van nu, is het niet realistisch om het aardgas de schuld te geven. De tijdgeest veranderde en het gemak dient de mens. Kolenstook zou ook zonder aardgas ten dode opgeschreven zijn. Op 23 februari werden de eerste twee jonkies geboren. Toevallig de sterfdag van vader. Laat het nou net de jongen van “Ernst” zijn, die de 23^e geboren werden!

Plannen

Elk jaar denk je terug aan het voorbije seizoen. Wat ging er goed, wat ging er fout en wat kan er beter?  Het afgelopen jaar doken er opvallend vaak vreemde duiven op de spiegelende zonnepanelen van Rijkswaterstaat op vluchtdagen. Onze naaste buren ter linkerzijde vanuit de tuin bezien. Deze panelen liggen vrij vlak en dorstige postduiven zien er steevast een waterplas in. Ik herinner me de tweede prijsvlucht afgelopen jaar. Er arriveerde uit het westen een groep van naar schatting twintig duiven. Daaronder een derde deel vreemdelingen. Onze eigen duiven maakten aanstalten om te landen op onze hokken, maar de vreemdelingen trokken onze duiven telkens mee omhoog richting de zonnepanelen van Rijkswaterstaat. Dit ritueel herhaalde zich minimaal tien tot vijftien keer, waardoor de duiven erg nerveus werden en van slag raakten. De baas trouwens ook. Daarmee verspeel je kostbare tijd en mogelijk de eerste prijs in de regio. Het plan is, om op alle landingsplateaus een waterbak te zetten vanaf de allereerste africhting. Waarschijnlijk zullen er ook vreemde duiven gebruik maken van deze faciliteiten, maar dat is alleen maar goed. Vreemde duiven op de zonnepanelen zorgen voor onrust en leiden de eigen duiven af. Duiven die drinken op de klep en een korreltje voer pikken, zorgen voor rust en aantrekkingskracht, waardoor we, zo hopen we, geen lokduiven nodig hebben.

Kiemvoer

“De Duif”, “Duifke Lacht” en “Het Spoor der kampioenen” zijn onze duivenkranten. Ik lees ze graag. De ene week vluchtig, de andere keer intensief. Laatst las ik een reportage in “De Duif” over een liefhebster (U leest het goed), die wekelijks kiemvoer aan haar duiven verstrekt. Ik deed dat ooit zelf ook, maar stopte er mee. Het geeft rompslomp. Je moet het kiemende voer vaak spoelen, vooral bij warm weer. Toch levert de omzetting in ontkiemend voer veel waardevols op en ik heb me voorgenomen deze oude traditie in ere te herstellen. Natuurlijke vitaminen ongebruikt laten en synthetische vitaminen duur kopen, dat is niet slim. In de zomermaanden gaat het ontkiemen razendsnel. Een kiempje van één millimeter is al prima. In het verleden gebruikte ik meestal “Zoontjensmengeling” om kiemvoer te maken.

De Pelikaan

In het verleden deed ik ooit mee aan een attractievlucht van p.v. “De Pelikaan” uit Oosterwolde. Een enthousiast lid van die club haalde me over op één of andere kampioenenhuldiging destijds. Mogelijk was ik de enige deelnemer uit regio NoordOost en een doorslaand succes was het niet voor ons. Afgelopen winter zag ik de betreffende liefhebber opnieuw. “Freek, we organiseren onze Golden Classic. Dat is net iets veur joe”. Zijn aanstekelijk enthousiasme trok me over de streep. “Met twee speciale ringen van elk 25 euro doe je mee en ik regel verder alles veur joe”. De ringen kregen we toegestuurd en de jonkies kunnen we 8, 15 of 22 maart aanleveren in hun clubgebouw, alwaar ze bij opbod verkocht worden. De opbrengst van die veilingen, alsmede de tweehonderd ringen van 25 euro vormen de prijzenpot (85%, want er zijn natuurlijk kosten). De helft is voor de speler, de andere helft voor de kweker. Op de site van “De Pelikaan” (https://www.pvdepelikaan.nl/) uit Oosterwolde lees je alle info over aangewezen (reserve)vluchten en verdere informatie en voorwaarden. Of er nog ringen beschikbaar zijn, weet ik niet. Je kunt ook een jong aanschaffen en dan doe je ook mee. Een leuk initiatief, waar ik best wat reclame voor wil maken!

Duivencafë

Het winterseizoen is de stille tijd voor de duivenliefhebber. Er zijn wat kampioenenhuldigingen, maar daar wordt niet iedereen voor uitgenodigd. In onze club “Steeds Verder” zijn Rein en Hans de initiators van het winterse duivencafé, dat incidenteel op vrijdagavond plaats vindt. Je treft er wat oude bekenden en mogelijk een verdwaald nieuw lid. Er wordt geouwehoerd en gepraat over de gezondheid van leden en partners, over duiven uiteraard, maar ook over “Kowet”, vakantieplannen en alles wat ons als liefhebbers bezig houdt. Meestal zitten we met ongeveer twaalf leden rond een grote tafel. Het clubgebouw wordt kortstondig warm gestookt, we doen de man drie euro in de pot en tegen de tijd dat de pot leeg is gaan we naar huis. Geen zuipfestijn. Gewoon twee uurtjes bijpraten en dan is het ook mooi geweest. Niks meer en niks minder.

SuperFondClub GOU

Komende vrijdagavond is de huldiging en prijsuitreiking van deze fondclub. Het feest is in Kootwijkerbroek. Koud en warm buffet, tot in de puntjes verzorgd. Rini zit nog vol van de biefstukken van vorig jaar, zodat Sander dit jaar meegaat als chauffeur. Traditiegetrouw zit de zaal om 20 uur vol. Hoe dat kan? Kwestie van de gasten verwennen, zorgen voor strakke organisatie en mooie (gratis) prijzen. De Fondclub IJsselstreek is helaas ter ziele, maar de Suoerfondclub is nog springlevend! We gaan het meemaken in “Kootjebroek”.

Kloksysteem

Uit de club kwam het app-bericht, dat onze Taurisklokken weer goedgekeurd zijn en gearriveerd. Toevallig  bracht neef Dick afgelopen week de zeven gereviseerde antennes retour. Allemaal voorzien van nieuwe bekabeling op maat en van nieuwe stekkers. Het vergt een kleine investering, maar dan heb je zelf het gevoel er alles aan gedaan te hebben, om problemen met het kloksysteem te voorkomen de komende jaren. José is nog niet retour. Er was  genoeg te melden en het vloeide vlot uit mijn vingers. Helaas ben ik de laatste dagen weer wat benauwd en hoesterig. Ben bang, dat het stof uit de mest van de paarden er mee te maken heeft. Altied wat! (wordt vervolgd)