Effen Appen (20)

Finale

Gisteren stonden de laatste twee vluchten van 2019 op de kalender. Niergnies (303 km) als slotvlucht van de natour en Melun (468 km) als finale van het spel met de junioren. Donderdag korfden we 20 duiven in voor Melun. Voor in de week was ik nog bij Nanne Wolff. Onze “Appie Derks 653” had luchtzakproblemen. Bram, die altijd heel betrokken is, regelde een afspraak. Toen ik bij de dierenarts voor de deur stopte, reed er een auto vlak achter me. Deze stopte eveneens. Er stapte een politieman in “campingsmoking” uit. Even dacht ik aan een bekeuring, maar twee tellen later zag ik dat het Johan van Dijk uit Eerbeek was. Politiehondeninstructeur en dus in politiekleding. Met Johan kun je lekker ouwehoeren over duiven. Hij staat met de junioren bovenaan in de kring Apeldoorn en is gebrand om dit kampioenschap binnen te halen. “Ik zag, dat jij ze mee had op Niergnies”, vertelde hij. Johan dacht slim te zijn door zijn duiven rust te gunnen en geen risico te nemen. “Ik bracht ze zondag zelf naar Ravenstein en mijn beste duif moet nog komen. Heb ik weer”. Johan was natuurlijk benieuwd wat ik bij Wolff moest. Ik vertelde, dat ik de duif die in Apeldoorn op één staat bij de jonge asduiven, bij me had vanwege luchtzakproblemen. “Zaterdag  ben ik er zelf niet bij, als de duiven komen. We gaan morgen op vakantie (menwedstrijden) in de buurt van Berlijn. Hans Modderkolk en Jo Wienk met longontsteking moeten de klus klaren. Ik slaap er nu al slecht van”. We wensten elkaar succes en ik liep met de duif naar de praktijk. Er was nog tijd voor een bakje koffie, want Nanne was aan het opereren. Twintig minuten later kwam de razenddrukke duivendokter in beeld. Met een naald en kropmassage liet hij de lucht ontsnappen. “Mijn opa Nanne (eigenlijk een bijnaam) deed zo’n duif met luchtzakproblemen altijd een stuk oude binnenband van een fiets om de krop. Dat kan ik me nog herinneren”. Er werd nog even over fondduiven gepraat en “Appie” moest ik met de verwachte kopwind voor zaterdag thuis houden om te herstellen. Meteen liep hij, op de voor hem kenmerkende manier, door naar de volgende patiënt. Nanne staat als duivendokter als melker tussen de melkers en begrijpt dat de sport voor veel liefhebbers al duur genoeg is.

Willem

Afgelopen week werden we opgeschrikt door het overlijden van een geliefde oud-collega. Willem Koonen, gewaardeerd leraar duitse taal en cultuur aan het Isendoorn College, was overleden. Samen met collega Bert Kamperman, met wie ik de moestuinpassie deel, bezochten we Willem enkele malen tijdens zijn ziekteperiode. We ouwehoerden over voetbal, want als er iemand iets van voetbal wist, dan was het Willem. Een Limburger, net als ik van 1952, met een Roda JC-hart en bijzondere passie en kennis van het voetbal bij de oosterburen. Willem zou nog de aankomst van een duivenvlucht bijwonen in Appen, zo was de afspraak. Zijn vader was ook bijna duivenmelker geworden, ware het niet dat moeder er een stokje voor stak. “Mijn vader Guus was een prachtige man. Hij zat in alle besturen en later realiseerde ik me, dat elke vergadering in de kroeg eindigde. Mijn moeder zag die ster al schijnen met zijn gewenste duivenhobby”.  Hij kon prachtig vertellen over zijn jeugd. Sens van twee weken geleden leek de aangewezen vlucht. Willem wilde het nog graag meemaken. Helaas mocht het niet zo zijn. Hij kreeg zuurstof en was aan bed gekluisterd. Hij wist dat het einde nabij was. Toen ik las, dat de uitvaart op zaterdagmiddag om 13 uur zou zijn, stond ik voor een lastige keuze. Zwager Jan en schoonzus Nettie zouden komen. Jan volgt via Compuclub de verrichtingen van de duiven op de voet vanaf zijn flat in Ommen. Ook moeder Toos verheugde zich op het laatste duivenweekend van 2019, net als Bram en Rinie. Voor ons stond er nog iets op het spel. Het kampioenschap, de asduiftitel, een laatste poging om teletekst te halen in 2019. Ik besloot om via een persoonlijke brief aan de nabestaanden afscheid te nemen van Willem, wetend dat ik dat bij leven al gedaan had. Toch zit je dan op zaterdag met gemengde gevoelens op de duiven te wachten. Als het dan 13 uur is en je viert de regiozege van een week eerder met koffie , gebak en warme saucijzenbroodjes, dan bedenk je dat de laatste vlucht van Willem Koonen aanstaande is en gaat er iets door je heen. “Al winnen we vandaag geen platte prijs, dan blijf ik lachen”, hield ik me groot. “Volgend jaar krijgen we, als we gezond blijven, een nieuwe kans. Voor mijn collega heeft het laatste fluitsignaal geklonken”.

Niergnies

Zeventien duiven hadden we de voorafgaande avond ingezet in Twello. De duiven die niet goed genoeg waren voor Melun, mochten nog één keer mee. Op donderdag hadden we al twintig duiven ingekorfd in Zutphen voor Melun. Eigenlijk wilde ik maar tien duiven naar Melun sturen. Veel neststanden waren voorbij, er zaten tien duivinnen op punt van leggen, er waren drie duiven geblesseerd en één doffer bleef drie weken weg van Quievrain. Die miste het ritme. De weersvooruitzichten waren geweldig, er was “kiekvolk” en Bram wilde heel graag “zijn” duiven mee hebben op de verste vlucht. Dus werden er na enig speurwerk twintig kandidaten gevonden. De “Ludy 604” zou meegaan naar Niergnies. Twee weken eerder faalde ze hopeloos op Sens. Ze kwam toen op zondag thuis. Vorige week won ze een vroege prijs op Niergnies, waarmee ze aangaf de miskleun van Sens verwerkt te hebben. Ze had een nestje pal voor de deur. Elke keer moest ik goed uitkijken om haar niet te vertrappen. Als een tijgertje verdedigde ze haar jong van een week oud. Ik twijfelde toen ik haar zag. De twijfel was voorbij toen ik haar van haar nestje tilde. Mooi rond, schoon en rose op het borstvlees en zweterig en met warme pootjes lag ze in mijn handen. Ze vroeg erom ingekorfd te worden, al dacht ik nog wel aan de misser op Sens. Op zaterdagmiddag zaten we gezellig te keuvelen onder de overkapping. De ogen gericht op het hok. Rinie was er klaar voor en ijsbeerde van het hok naar de koffie. Hij was al met de vlucht bezig. Bram houdt de site van de GOU in de gaten en meldt de aankomsten op de voorvlucht. De duiven van Niergnies arriveerden vlot. Drie in dezelfde minuut en zestien van de zeventien in precies twintig minuten. We hadden pech, dat er buizerds rondcirkelden boven de hokken, waardoor meerdere duiven onzeker waren om te landen en onnodige ererondjes maakten. Zelf zag ik de buizerds niet, maar Nettie maakte ons erop attent. Niergnies werd een mooie vlucht voor ons. Geen pure kopprijzen, maar wel een hoog prijspercentage.

Melun

Rond 15 uur stapte Bram op. Zijn enige broer was jarig en hij moest naar de verjaardag. “In de voorvlucht zijn de eerste duiven gevallen. Ook in afdeling 7. Eijerkamp zal rond 15.25 uur de eerste duif hebben en als wij om 15.30 uur een duif hebben zitten we steenvroeg”.  We zaten gezellig te praten met de visite. Het zijn je gasten en je hoopt dat ze zich amuseren bij Freek en zijn cultureel erfgoed. Ook neef Jesper en nicht Roos kwamen onverwacht. Ze stonden bij oma in Twello aan de deur en werden na een telefoontje van hun moeder naar Appen gestuurd. Rinie speurde intussen het luchtruim af en precies om 15.29 uur zag hij in de verte een duif als een komeet op het hok af stormen. “Daor kump d’r ene”, schreeuwde hij opgewonden. Ik zag de duif in een glijvlucht richting het hok gaan. Ze raakte de klep amper aan en een geruststellend piepje bevestigde haar aankomst. Ik had al gezien welke duif het was, maar wilde de bevestiging op het display van de module. Niet te geloven: “Ludy 604”. Toen ik enkele tellen later in het hok keek, zat ze al om het hoekje van de deur op haar pleegkindje. Hier doe je het voor!  Tien minuten later kwam de tweede duif. Een dochter van “Nicolien” en “de Eijerkampdoffer”. Een week eerder vloog haar zusje en evenbeeld de derde prijs in de regio. “Unica” en “Utopia” zijn bijzondere duiven. Vorig jaar hadden we uit hetzelfde koppel “Ulft”. Ook één van de besten op de verdere vluchten en asduif. Nico-Jan Koenders waarschuwde me afgelopen winter al. “Het zijn sterke duiven en je raakt ze niet snel kwijt. Op de verdere vluchten komen ze het best tot hun recht, maar …. ze zijn heel laat rijp. Ze komen niet op een nestje”. Als ongepaard “ijskonijn” wint de koele “Unica” nu verrassend de tweede prijs in regio Noordoost. De nestbroer van “Appie Derks” is onze derde duif. Pas veel later dringt tot me door: Teletekst!!! Op een echte vlucht met prachtige spreiding van de duiven wint “Ludy” de tweede prijs in Noord, achter combinatie Vierhout Nunspeet en de vierde stek in de totale GOU. Een prachtige afsluiting van het seizoen! Afscheid nemen van gasten, duiven vertroetelen, waterbakken bijvullen, snel wat warms eten (José had verse soep van eigen tomaten gemaakt), moeder met Trijntje wegbrengen naar Twello, de klok wegbrengen, een rondje in doen op de clubzege van Niergnies, snel naar huis, een blik op het hok, als een speer naar Zutphen om af te slaan en dan is het 21 uur als je moe en voldaan thuis komt. “Om kwart voor acht zag ik nog een duif thuis komen”, vertelde José. “Dat zal Bennie 698 zijn”, antwoordde ik. Ik voerde de jonge doffer in zijn schapje en zag dat alle 37 ingezette duiven thuis waren. Met het doven van de verlichting en het dichtschuiven van de spoetnikken sloot ik 2019 af. Ook “Effen Appen” is klaar. Ik schrijf het weekend graag van me af en hoor regelmatig dat er mensen zijn die het met belangstelling lezen. Een soort openbaar dagboek van een duivengek. Dankjewel en tot volgend jaar bij leven en welzijn!